Zgromadzenie Sióstr Św. Józefa swoją działalność w Wierzbicach rozpoczęło w 1945 roku. Wtedy to, siostry wraz z 25 dziećmi - sierotami jako repatriantki, po wysiedleniu z kresów Wschodnich, przybyły na Ziemie Odzyskane. Początkowo osiedliły się w niewielkim budynku w Gniechowicach w powiecie Wrocławskim, a następnie po krótkim czasie przeniosły się wraz z sierotami do parafii w Wierzbicach, na prośbę proboszcza tej parafii Ks. Józefa Myszczyszyna. Zamieszkały tu w poniemieckim, bardzo zniszczonym przez wojnę budynku, który przydzielił im wójt gminy w porozumieniu ze Starostwem Powiatowym (październik,1945r.) 

Początki były bardzo ciężkie, gdyż przeznaczony budynek został zupełnie zdemolowany, Brak w nim było szyb i najniezbędniejszych sprzętów, tak że dzieci pewien czas spały na podłodze. Dzięki społeczeństwu, na czele z Ks. Proboszczem i byłym Sołtysem, zajęto się potrzebami Zakładu, tj. umeblowaniem i pościelą, itp. Natomiast Siostry zajęły się uporządkowaniem, wynoszeniem gruzu, tak że w krótkim czasie Zakład zmienił swój wygląd. Jak piszą kroniki Zgromadzenia "zawrzało w nim jak w ulu, gdyż jego przyprowadzenie do porządku zaczęło powiększać liczbę dzieci przybywających z różnych stron". Już w 1946 roku Siostry utworzyły Ochronkę - Sierociniec, który w 1950r., przejęło Zrzeszenie Katolików - Caritas", zmieniając nazwę na Dom Dziecka. Od 1961 roku przekształcono Dom Dziecka na: Zakład Leczniczo - Wychowawczy dla dzieci kalekich. 

Od samego początku siostry przychodziły z pomocą miejscowej ludności służąc swą radą i opieką pielęgniarską we dnie i w nocy. Zakład wtedy stał się jakby "Ośrodkiem Zdrowia" na całą okolicę, gdyż ludność z braków środków lokomocji i ciężkich warunków nie mogła dojeżdżać do Wrocławia, by korzystać z pomocy lekarskiej. Siostry włączyły się również w pracę parafialną posługując w zakrystii, prowadziły naukę religii i śpiewu. Jedna z sióstr, z zawodu nauczycielka, uczyła dzieci w szkole do czasu, kiedy Wydział Oświaty mógł zaangażować w Zakładzie swojego pracownika.